بدرود تیتو!
مانده ایم در دوراهی. نبودنت آن قدر سخت و غم انگیز است که اجازه تقریر نمی دهد. بزرگی و نجابتت آن قدر زیاد که دل راضی نمی شود به از تو ننوشتن.
خبر تلخ بود و به همان اندازه باورنکردنی. تیتو ویلانوای مهربان با آن لبخند دوست داشتنی اش رفت. لبخندی که حالا باید آن را در پس قاب و شیشه های عکسش یافت. دیگر چشم مان نمی افتد به قامت رعنا و صورت مهربانت. اما تمام قد در قاب دلمان جا گرفته ای و این نشانه بزرگ بودن است. بزرگی ات را دل ما قد نمی دهد که اگر می داد اشک ها این گونه سرازیر نمی شد.
بزرگان زیادی در دنیای فوتبال آمدند و رفتند. برخی پروسروصدا آمدند، برخی خوب آمدند و بد رفتند. تو اما همه چیزت متفاوت بود، آمدن و رفتنت هم. واژه مرگ برای تو بی انصافی است. برای کسانی که در دلها می مانند نبودن معنایی ندارد.
عادت کرده ایم بزرگی را در عدد و رقم ببینیم. در گل و پاس و گل و جام. بزرگی تو اما در اینها نمی گنجد. بزرگی تو همان است که درون تو بود و هست. از هزاران هزار بازیکنی که نتوانستند جواز حضور در تیم اصلی بارسا را پیدا کنند یکی چون توست که انگیزه اش را از دست نمی دهد و پس از عبور از هزار خم به تیم محبوبش می رسد. آن را به بالاترین جایگاه می رساند و می رود. بی سروصدا می رود همانطور که بی سروصدا آمده بود. بارسا با تو به صد رسید و حالا صددرصدِ وجودمان دلتنگ توست.
درک رفتن تو از بارسلونا سخت بود اما نه برای همه. آنها که تو را می شناختند می دانستند اهل مبارزه ای. مبارز هیچ گاه از تلاش دست نمی کشد. پس از بهترین جایگاهی که در طول تاریخ برای بارسا رقم زدی نوبت مبارزه دیگری فرا رسید. حریف اما این بار قوی بود. آن قدر که دو سال بیشتر از پسش بر نیامدی.
در زندگی آدمی مبارزاتی وجود دارند که چه ببازی و چه ببری پیروزی. تیتوی دوست داشتنی، پیکار برای بقا را هر چند باختی، اما رقابت دوست داشتن را بردی. حالا تو پیروز دل تمام آنهایی هستی که تو را عاشقانه دوست داشتند و در نبودت از ته دل گریستند.
روح بزرگ و جوانمردت از تو شخصیتی ساخته بود بی توجه به اطراف بی توجه به سمپاشی ها، بی توجه به انگشت در چشم فرو کردن ها، بی توجه به کوچک جلوه دادن ها. به راستی آن که را بزرگ است چه هراس از کوچک نمایی مردمانی خرد.
آنهایی که تو را خرد کردند – به خیال خام خود – حالا خود چنان خرد شده که نمی دانند در پیام تسلیت شان برای غم نبودن تو از شرم بنویسند یا از تاسف. شرم از وقتی که به تو حمله کردند و تو بی پاسخ گذاشتی. وقتی که اسمت را تمسخر کردند و جواب ندادی. تو پیش از این هم دیگران را شرمنده کرده بودی. وقتی دشمن به سمتت آمد و با خنده ای تصنعی دلش به حال بیماریت سوخت با بزرگواری و خوشرویی پذیرفتی اش. این همه حلم و بردباری را از کجا آوردی. کاش ما هم صبر تو را داشتیم تا می توانستیم نبودنت را تحمل کنیم.
بودند کسانی که سالهای سال پا به توپ زدند و در دنیای فوتبال مو سفید کردند و وقت رفتنشان آب از آب تکان نخورد. بی ادعایی ات، مظلومیتت، پاکی و نجابتت آن قدر زیاد بود که یک ساله از تو اسطوره بسازد. اسطوره ای همیشه زنده.
فوتبال دیگر تیتوی دوست داشتنی و بی ادعایش را ندارد. دل مان تنگ می شود برای لبخندت، برای مهربانی ات، برای بزرگی و نجابتت. حالا ما مانده ایم و خاطراتی نه دیر و نه دور. همین نزدیکی هستی. به اندازه چشم فرو بستن و تصور صورت مهربانت پشت پلک. سرمای نبودنت اما تمام نمی شود.. نمی شود.. نمی شود.
بدرود تیتوی عزیز یاد مردی و مردانگی ات تا همیشه به خیر باد.
دوستان عزیز آدرس سایت تغییر کردhttp://vivafcbarca.rozblog.com
